Los de Nadau
Tots en dehens qu'an plorat ma mia,
Qu’ei arribat dens lo vilatge,
Qu’avè l’acordeon a la man,
Dilhèu qu’avè hèit un long viatge,
Que demandava un tròç de pan.
De tant qu’avè caminat, ma mia,
De tant qu’avè caminat,
L’acordeon qu’a plorat, ma mia,
L’acordeon qu’a plorat.
Las pòrtas que’s son barradas,
Que l’i an getat pèiras e sòus ;
Tots qu’avèn páur a l’aubada,
Sonque lo vielhs e los canhòts.
Qu’avè lo còr tan sarrat, ma mia,
Qu’avè lo còr tan sarrat,
L’acordeon qu’a plorat, ma mia,
L’acordeon qu’a plorat.
Lo vent que s’a pres la musica,
Au som deu tèit qu’a virolejat,
Qu’a baishat per la cheminèa,
E lo huec qu’a reviscolat.
De tant qu’èran ahumats, ma mia,
De tant qu’èran ahumats,
Tots en dehens qu’an plorat, ma mia,
Tots en dehens qu’an plorat.