Extrait de la Pastorale de L.Lacontre 1870
Suu tucolet, joena pastoreleta,
Bèra d’amor dab sonsuelhs langoròs,
Son crolh florat passat a sa cinteta,
En bèth hialant güardava sons motons,
Un sol pensar dens son còr cajolava,
Praubineta ! e quan tròp i prene pèa,
Lo son husèth qui tant bèth tornejava,
Desobligat de sons ditons cadé.
Lo bèth Lucàs estujat au huelhatge,
A la pastora amassè lo husèth ;
Era autanlèu reprenò lo hialatge,
Tota espaurida reprenò lo hialatge,
Mes dens son còr qui d’amor perpitava,
Tendre parlar chic a chic prenè péa…
E lo husèth qui tant bèth tarnejava
Enqüera un còp de sons ditons cadè !
Despuich ençà, la tendra pastoreta
Suu tucolet va pèisher los motons,
E de Lucàs si n’entèn la museta,
Tot ei chagrins, tot turments, tot dolors,
D’un doç pensar tot còr qui s’amoreja,
De plors amars n’ci tostemps desbesat ;
E lo husèth qui tantòst bèth torneja,
Tantòst tanben s’escapa despietat.