Yan Abadie
Anueit you qu’ei het u rève
Moun Diu estousse bertat !
Qu’abe bayut ue flou nabère
Qui aperen « umanitat »..
E desempuch dessus la terra
Pertout qu’ere la liberta
Ta he recula la misere
Lous omis s’en balhat la ma. (Bis)
Lous grans sapiens e lous grans mestes
Que la saben pla cultiva
Ta la protetya, la defendé
Qu’aben troubat la « Dignitat »
E lou ben dous de soun alete
En tot endret n’avè semiat,
I tot mainat i mainadeta
Avèn dret d’arrider e cantar. (Bis)
En lòc non i avè nada guèrra
Las armas n’existavan pas
L’òmi tribalhava sus tèrra
Entad eth com entà auts
En lòc mes non i avè misèra
Arren a véner, tot a dar,
I lo bon Diu qui n’a vist hèra
Eth mèma no’n revienè pas. (bis)
Hens lo desèrt l’aiga qu’abonda
Lo Sahel……. Qu’èra un gran casau
I nat mainatge de per lo Monde
Non mancava pas de ço qui’u cau.
Aquera flor quina mervelha,
En quin endret a donc lhevat,
Qu’at èi sabut hens lo mié rève,
Adara que’u m’èi desbrombat. (Bis)
Anueit jo qu’èi hèit un rève
Mon Diu, estesse vertat,
I avè vadut ua flor navèra
Qui aperèn umanitat.
Aquera flor, quina mervelha
En quin endret a donc lhevat,
Qu’at èi sabut hens lo mié rève
Dilhèu hens lo còr de un mandiant
O dilhèu hens tu, sorelh lhevant.