Au pè de nosta montanha, un paisan s’avegè
Tot en laurar sa campanha au monde que saunegè.
Lhevat lo maitin de d’òra, tirant lèit tau rhomatge
Despuish vint ans tribalhava shens hèr un gran tapatge.
E lo paisan darrèr lo bueu que tira
Cochat sur la charrua, au cap deth soc que vira
Tot en pensar « B’ei trista la mia vita »
Que deu estar plaser a dus de tribalhar.
Un ser que’s decidè, partir que calè,
« Companhon, disè lo praube òmi, eth tribalh que trobarèi
A pè suus camins que parteishi, urós lhèu que serèi,
Aus vesins qu’at cau díser, cambiar que saberèi. »
E lo paisan qu’ei baishat tau vilatge
Tà díser a sons amics : « Que vòi hèr lo gran viatge,
Qu’èi tot venut, jo qu’èi fenit de’m plànher,
Lo país que’s moreish, adiu nosta montanha ».
Totun qu’arribè tà la vila, obrèr que vadó,
Que trobè ua hemna, au bonur que credó,
Mès un ser en la maison arren mes non i avè
Nad sòu, nada hemna, noste paisan se’n tornè.
Quan lo paisan arribè tau país
Lo monde que l’espiava tostemps com un amic,
En tribalhar, a sobras de coratge,
Au pè de la montanha que hèn un maridatge.