(Cançon creada a Gavarnia entre 1880 e 1885,
arrecuelhuda e adobada per S. Crampe)
Amic, de iestar aulhèr jo n'èi perdut l'idea,
Ia les guèrdi enc'rauan, pas dab tròp gran idea,
S'eths de casa se'n pensaven de tirar-ne un bon Pastor,
Praubes d'iths be se'n trompaven, n'ei pas atau qui pensi jo.
De maitin me'n vai lhevar, ara punta deu dia,
E dab un bricalh de pan qui non m'arriba a meidia,
Jo me'n vòi seguir'ras òlhes peths ahoèsts e peths bòscs,
Dinc a tròt dera barguèra n'ei un moment d'arrepòs.
Dab sencles vorrolhs de hen tà cauçar de plan'ths tropèths,
Dab eres mitàs e'th berret, tostemps hèr seguir eth capèth
Sense can e sense bòtes, correr en arròs deth maitin,
Virar deths blats deres embàtes, de jo eths nostes vòn la fin.
Amic, qu'én vòs tu donc hèr se no't plases mes acì,
Se non vòs estar-ne aulhèr tà curè que vas partir.
Jo me'n vòi repréner los libes e tornar recomençar
E iessar-ne estar las òlhes qui tant me hèn chegrinar.
N'arregrèti que Pair e Mair, era mia sòr ainada,
Françoès eth escolièr, eth cosin de Casanava.
A tots eths miés vesins, tots eths Pastors de Saube,
Que'us disi Adishatz, amics, tant de suenh de jo an hèit.