(tradicionau de Lengadòc)
Lo Comt’Arnaut, lo chibalièr
Dens lo piemont va batalhèr.
Comte Arnaut, ara te’n vas
Ditz-nos donc quan te’n tornaràs.
Entà Sent Joan que tornarèi
E mort o viu ací serèi.
Ma hemna deu entà Sent Joan
Rénder-me pair d’un bèth enfant.
Mès la Sent Joan ven d’arribar
Lo Comte Arnaut ven a mancar.
Sa mair deu mes haut de l’ostau
Que’u ved venir sus son chibau.
Mair hètz-me hèr viste lo lheit,
Que longtemps non i dromirèi.
Haciatz-lo haut, haciatz-lo baish,
Que ma miga n’enténia pas.
Mair qu’ei aqueth brut dens l’ostau,
Sembla las orasons d’Arnaut.
La hemna que ven d’amainadar
Orasons non deu escotar.
Mair tà la hèsta de doman
Quina rauba me botaràn ?
La hemna que ven d’amainadar
La rauba nera deu portar.
Mair perqué tant de pregasons ?
Que disen dens las orasons ?
Disen la que ven d’amainadar
A la missa que deu anar.
A la missa qu’era se’n va,
Ved lo Comt’Arnaut enterrar.
Ací las claus deu mié cinton,
Tornarèi mes a la maison.
Tèrra senta te cau obrir,
Que voi parlar au mié marit.
Tèrra senta, te cau barrar,
Dab Arnaut que voi demorar.