Jean Abadie
Anueirt jo qu’èi hèit un rève,
Mon Diu estesse vertat,
I avè vadut ua flor navèra
Qui aperèn umanitat.
I desempuish dessùs la tèrra
Pertot qu’èra la libertat
Tà hèr recular la misèra
Los òmis s’an balhat la man.
Los grans sapiens i los grans mèstes
Que la sabèn plan cultivar
Tan la protetjar, la deféner,
Qu’avèn trobat la dignitat.
I lo vent doç de son aleta
En tot endret n’avè semiat.
I tot mainat i mainadeta
Avèn dret d’arríder e cantar.
En lòc non i avè nada guèrra,
Las armas n’existavan pas,
L’òmi trivalhava sus tèrra
Entad eth com entà auts.
En lòc non i avè misèra,
Arren a véner, tot a dar.
I lo Bon Diu qui n’a vist hèra
Eth mèma no’n revienè pas.
Hens lo desèrt l’aiga qu’abonda,
Lo Sahel qu’èra un gran casau,
I nat mainatge de per lo Monde
Non mancava de çò qui’u cau.
Aquera flor quina mervelha,
En quin endret a donc lhevat.
Qu’at èi sabut hens lo mié rève,
Adara que’u m’èi desbrombat.
Anueirt jo qu’èi hèit un rève,
Mon Diu estesse vertat,
I avè vadut ua flor navèra
Qui aperèn umanitat.
Aquera flor quina mervelha,
En quin endret a donc lhevat.
Qu’at èi sabut hens lo mié rève,
Dilhèu hens lo còr de un mandiant
O dilhèu hens tu, sorelh lhevant.