(Bernat de Ventadorn, XIIau siècle)
Quan vei la lauseta mòver
De jòi sas alas contra’l rai,
Que s’oblid’e’s laissa chàser
Per la doçor qu’al còr li vai ;
Ai ! Tan grana enveja me’n ve
De cui que’u veja jausion ;
Meravilhas ai, car desser
Lo còr de desirèr no’m fon.
Ai, las ! Tant cuidava saber
D’amor, e tant petit en sai,
Car eu d’amar no’m poish téner
Celeis dont ja pro non aurai.
Tot m’a mon cor, e tot m’a me,
E se meseish e tot lo mon ;
E quan se’m tolc, no’m laissèt ren
Mas desirèr e còr volon.
Anc non agui de me poder
Ni non fuí meus de l’òra ençai
Que’m laissetz en sons olhs véser
En un miralh que molt me plai.
Miralh, puish me mirèi en te,
M’an mòrt li sospirs de preon,
Qu’aicí’m perdèi com perdèt-se
Lo bèl Narcissus en la font.
Tristans, ges no’n n’auretz de me,
Que’u me’n vau, chaitius, non sai on.
De chantar me gic e’m recre,
E de jòi e d’amor m’escon.