(A. Arette-Lendresse)
Sus lo glarèr deu bòrd deu Gave,
On van revar tant de galants
L’amor qu’avè sabut esmàver
Lo primtemps deus nostes quinze ans.
Dab ua pluma de laudeta
Sus un crèish d’esquilhòt barós,
Tots dus que lancèm sus l’aigueta
La barca deus nostes amors.
Un jòc de mainatge
Juste abans que lo briu
No’nse mie a l’atge
De l’estiu.
Contra jo sarrada
Com tà cercar l’acès,
Au crèish en anada
Que disès :
Petit vaishèth, segueish lo Gave,
Sus lo briu qui canta tot doç,
Qu’arren jamei, jamei no’t trave,
Qu’ès lo vaishèth de mas amors.
Ve-te’n de cap a la mar grana,
Passa lo bocau de l’Ador,
E ditz a l’aiga sobirana
De qu’ei mei gran lo noste amor.
L’amor deu joen adge
Qu’ei praube marinèr,
Non sèi quin auratge
Me’u panè.
Mainada inocenta,
Gojata qu’as huejut,
Lo mau que’m tormenta,
Puntagut…
Suu bòrd deu Gave qui bribava
Que soi tornat solet per’mor
Deu men saunei qui s’embarcava
D’aquiu tà las isclas d’Amor.
Lo temps qui’n va tot que ns’at pana,
La flor, lo rève e la joentut…
E tot petit, sus la mar grana,
Jo qu’èi plorat l’amor pergut.