(Los de Nadau)
En païs de Vilafranca,
Que s'i lhevèn per milièrs,
Contra lo gran rèi de França,
En mil shèis cents quaranta tres,
Mes òc, praubòt, mes òc praubòt,
En mil shèis cents quaranta tres.
Entà har guèrra a la talha,
Qu'avèn causit tres capdaus,
L'un Laforca, l'aute Lapalha,
Joan Petit qu'èra lo tresau.
Mes òc, praubòt, mes òc, praubòt,
Joan Petit qu'èra lo tresau.
Per tota l'Occitania,
Que'us aperavan croquants,
N'avèn per tota causida,
Que la miseria o la sang.
Mes òc praubòt, mes òc praubòt
Que la miseria o la sang.
E qu'estoun per tròp d'ahida
Venuts per los capulats,
Eths que vivèn de trahida,
Ço qui n'a pas jamei cambiat.
Mes òc praubòt, mes òc praubòt
Ço qui n'a pas jamei cambiat.
Que'us hiquèn dessus l'arròda,
E que'us croishàn tots los òs,
D'aqueth temps qu'èra la mòda
De's morir atau, tròç a tròç.
Mes òc praubòt, mes òc praubòt
De's morir atau, tròç a tròç.
E qu'estou ua triste dança,
Dab la cama, e lo pè, e lo dit,
Atau per lo rei de França,
Atau que danço Joan Petit.
Mes òc praubòt, mes òc praubòt
Atau que danço Joan petit.
E l'istuèra qu'a hèit son viatge,
Qu'a pres camins de cançons,
Camin de ronda taus mainatges,
Mes uei que sabem, tu e jo.
Mes òc praubòt, mes òc praubòt
Mes uei que sabem, tu e jo