(Emilien Sénac)
Au país de l’arcolin quan la neit veng
Deguens l’ombra pesibla deus bòscs de cassos
Qu’èi bien entenut dejà aqueths auserons
Shiular la cançon quan veng lo primtemps.
Arrepic :
Ah ! Quina beròja istuèra
Que vos fredonam ací,
La cançon de qui nos veng de la valea,
Noste bèth país de l’Arcolin.
Escotam lo colibri, la mesanja,
Entenem sus lo cirèr lo petit lauriò,
Tots aqueths ausèths qui an la votz primtanièra
Que vesem sautar mèrles e grivas.
Mès non sabi s’ei l’ivèrn o lo primtemps,
L’irongleta qu’arriba quan veng lo bèth temps,
Devath lo sorelh lo vent torna-vira,
Au blu firmament quan veng lo primtemps.
A l’ombra deu bèth casso dus amorós
S’espian e escotan aquera cançon,
Dus auserons gasolhan sus la branca
Dab l’uelh maliciós sus los doç amors.
Sus l’arbe d’un gròs tilhul, un rossihnòl
Sautilhant d’ua branca a la finèstra
S’apròcha de la princessa e torna préner son vòl
Tot en shiular un serment d’amor.