Floretas e pastors

(Labarrère, Casteyde, Jankovic)

Un dia la cuelhoi la beròia immortèla,
Perqué donc l’amassèi beròia flor d’amor ?
Eths pastors de tostemps qu’an dit qu’èras fidèla,
Eths endrets de l’on passas que son tostemps gaujós.

Que tornarèi sovent de l’on èras vajuda,
Tant beròia, esconuda a l’endòst d’un calhau.
Qu’ei drin per ta beutat que jo t’avèi voluda,
Que m’as a perdonar senon serèi malaut.

Que’t cantaràn tostemps tant beròia floreta,
Que’t cantaràn tostemps en totas las sasons,
Quan eth só de l’estiu harà possar l’erbeta,
Quan la nèu de l’ivèrn escon tots eths gasons.

Que i aurà tostemps flors peths soms deras montanhas,
Que i aurà tostemps flors de sasons en sasons.
Que’m hè mau de pensar qu’enas vielhas cabanas,
Dilhèu en pòc de temps non i age mei pastors.

Portant que son beròias eras nostas montanhas,
Que’n son enqüèra mei ara bèra sason,
Quan eths gaujós aulhèrs pujan taras cabanas,
Quan en som d’ua pena s’i enten ua cançon.

On ès mon beròi amor,
Jo que’t cerqui pertot,
Que t’anerèi trobar
On te’n poderàs anar.

Fermer