(A.Boué, C. Mandrou)
Que saunejè, tot solet, en lo cèu :
Òmis de tèrra, on ei passat l’amor ?
Com ei la flor de l’ivèrn en la nèu,
Que cau cercar mei longtemps, mei pregond !
Arrepic :
Qu’avè viatjat, en la nueit envolat,
Entà trobar lo mei beròi de çò
Qui non pareish pas tostemps mei capvath ;
Non s’i ved plan que dab los uelhs deu còr ! (bis)
Que disè “ víver, qu’ei vàder doçament ! ”
Temps de holia, de coratge e d’aunor,
Viste fenit lo bonur d’un moment !
N’ei pas tornat, un matin, shens rason.
E qu’escrivè tà non pas desbrombar
L’istuèra d’un mainadòt hilh deu rei ;
Tu qu’ès partit, mès eth qu’ei demorat
Enrasigat, en tot lòc, a jamei.
Adiu amic, cinquanta ans qu’an passat,
N’an pas comprés lo messatge deu còr !
Lo maishantè qu’ei enqüèra emplegat,
Tornar contar l’amor un darrèr còp !