Abbé Larcade
Senac ! Lo beròi nom e lo charmant vilatge,
Bastit sus ua tèrra deu país d’Astarac
Peus anciens qui son morts qui èran plens de coratge,
De dret a la montanha e de cap l’Armanhac.
Arrèpic :
Braves gojats deu país de Senac,
Siem tots contents de víver en trabalhant
Com los anciens qui avèn bon l’estomac
Cantem tostemps e cantem lo vin blanc.
Sus la còsta plantat, au mei de la verdura
Que luseish en plen cèu son clochèr puntagut
Qui sembla pregar Diu’ntà la bèra natura,
Qui va dempuish Mansan e dinc a Montagut !
Ací qu’ei la santat, la patz e la fortuna
De la prima a l’estiu que possan fruts e flors,
Milhòc, blat e rasims, orgulh de la comuna
E l’ivèrn un bèth pòrc penjat suus cabirons !
Salut, ò mon país, e tèrra tant aimada
D’on ei vajut mon pair, d’on me mariderèi,
Quan lo mié torn arribe de hèr la gran clucada
A ta glèba fidèla aqiui que’m morirèi !