JL DE Mongaugé
Ua neit jo qu’èi saunajat
Que la montanha que plorava
Per’mor que la gent deu pèis
Qu’avèn tots quitat la contrada.
On ès donc tu partit aulhèr,
Tu qui hasès la montanhada ?
Tot vad palenga, on ès banech ?
Diu sab que lo bestiar t’aimava.
Fenit de véder au printemps
Pujar òlhas , pujar cabalas
La metala penuda au còth
De quauquas vielhas aricadas.
Qu’ei donc fenit tot aqueth temps !
Triste sovien de nosta istuèra,
Los joens partits de l’ostau
Entà’s tirar de la galèra.
Non n’a pas d’afenir atau,
Bigòrra qu’a de víver enqüèra,
Que canti aquera cançon
Entà cridar la mea colèra.
Units paisans e mestieraus
Cau pensar a u’’auta manièra
Entà poder víver en Bigòrra
En estivant de’s har la guèrra.
Tà que la joenessa doman
Posque cantar e cantar hèra
Cançons d’amor e de plasers,
Tà har desbrombar la misèra.