Bastien Miqueu
Quan jo l'ei apercebuda
Tanlèu n’èri amoròs
Semblava tota ena bruma
De sercar sas amors.
De talha fina, esberide d’uelh,
N’i a pas en monde tan doça eslor !
Se la podossi hèr mia,
Be seri tostemps uròs !
Un còp er’eslor cuelhuda
Tot m’èra meravilhòs…
Semblava a jo qu’era lua
N’avò pas sa claror
E passar dab era ua neit,
Vertat que n’èra ço de melhor !
Era vita m’ei benedida
Quan sòi ens sues braçons.
Mès quan la me sòi perguda,
Diu be n’èri maluròs !
Davant tant bèra natura,
De Jo qu’èran gelòs.
Er’eslor partida : beròi saunei…
N’èi ara a minjar-me er’amaror.
Me’n sobra era nostalgia
D’aqueths moments savoròs.
S’èi plan qu’eth temps e madura
Totas eras dolors d’amor
Mès que n’a era vita dura
Dab parelha eslor.
« Tau coma tu, sòi pas perfeit
E que m’estauvi era leçon
Tot còp que’n mié còr e pensi
Aths tués dus bèths uelhons. »