Bastien Miqueu
Ô !montanhas d'Hèas
Qui jo t’èi a quitar
M’an dit d’anar’studiar ena vila,
Jo m’anirèi.
Mès quan sie en d’aquera companhia,
Be’t serèi fidèu !
Adiu a tu, Marion,
Mon aimable amor.
Pensa a çò que t’èi dit’na cabana
Deths Aguilons,
Quan i èra era lua tant clara,
Era neit tant doça.
E vosautis amics,
Non leishatz eth paìs !
Sapiatz que n’i a d’autes sus tèrra
Deths mes charmants,
Mès nat non vau eth qui aimatz hèra :
Que d’ei mon diamant !
Un d’aquestes maitins
Quan n’agi pro d’acì,
Jo tornarèi’stivar mas aulhetas
Dab eths anhèths
E que serèi per tu, berogeta,
Ton rossinholet.