(Simon Crampe)
Se iem veuts exprès de nosta
Tà ver cantar uei a Ibòs,
Non d’ei pas tà copar era crosta
E mensh encòra hèr-ne sòus
Mès tà ver hèr era hestejada
Deth noste parlar bigordan,
Aquera lenga deleishada
E qui anciens aimavan tant.
Eth noste patuès de Bigòrra
Cada un que’u parla a sa faiçon,
De tot que d’ei arriche encòra
D’accents de mots e d’expressions.
Cada vilatge son lengatge,
Cada region sa tradicion,
Diferentas dab eth vesiatge,
Cada maison son abitacion.
Quantes còps ena escòla
Ièran punits dab eth patuès,
Que valiva mes hèr’ra bòla
Au díser bèth mot de travèrs.
Totun dès que ièran a casa,
Tà hèr eras barras o clucòt,
Tà trabalhar o córrer en lasa
Parlar patuès deths esclòps.
Hem donc uei era hestejada
Cada grope dab sa cançon,
Passem sus aquesta estrada,
Escotem tots dab atencion.
Après que canteram amassa
Eth arrepic der’amistat,
Santat a tots e bona passa,
Eths tòis que’vs disen adishatz.