(F. Dubarry)
La lutz que s’amorteish, la musica que’s cara,
La hèsta que s’acaba, ara se’n cau tornar.
Deishar era horrèra on s’èram encontrats
On s’èram hèit arríser, on avèvam dançat.
Cantem ua darrèra, bevem un darrèr còp,
Jamès un ser de hèsta non se’n profita tròp.
Era nosta joenessa non poderà durar,
La vita qu’ei un huec qui un dia s’amortirà.
Qu’èi avut lo permis, ier non l’avèvi pas,
E tu tà l’an qui vié tà Tolosa que te’n vas,
Cadun deth sué costat, e que nos vegeram
Dissabte a Tornai, en un mes o en un an.
Doman quan te desvelhàs seràs tot sol,
La vita d’escolan e la sua labor,
Dinc a un aute còp, e luenh deths tués amics
Qu’arremplaçarà tots eths tués gaujós arrepics.
En detz ans au vilatge, la hèsta qu’i serà,
Tostemps que n’i a avut, e tostemps que n’i aurà
Mès las flors de l’aubada enlòc de las balhar
Las picaràs pas mes, que las te haràs picar.
Eth temps que se’n escapa, n’at vegem pas passar
La vita que se’n va coma aiga tara mar,
Dab eths nostes amics qui son venguts ací
Que seré tròp de dòu hèr de se’n anar dromir.
Alavetz canta, beu, arritz, e ve dançar,
Profita dera neit qui’s va lèu acabar,
Era tua joenessa non poderà durar
La vita qu’ei un huec qui un dia s’amortirà.