(André Bouery, campanè d’Aspèth, 1872)
En país deras arenòlas,
Davath eth nòste cèu tan pur,
Arrat-cauda de malur,
Seriás-tu, ditz-mos-ac, que vòlas ?
Detràs un segàs, davath un gamàs,
Dab un vielh cucàs, perqué non te’n vas ?
Ena tuta’scura qu’era vop se cura
Anem ! Amaga’t !
Er’arenòla mo’n agrada
Ath miei deths nòstis cabirons ;
Tu, nipa, traste dangerós,
Arrès non t’i vòu véir penjada !
Era trabalha, va, ven, canta
Ath ninc deths sòus arenolats ;
Tu, sòr peluda deths arrats,
As jamès hèit arren, fenianta ?
Era n’aima’ra siá familha
E son país, e sa maison ;
Tu qu’aimariás, ditz, arrespon ?
Se mair non ès, de qui ès la hilha ?
Era dròm quan tot ei plen d’oumbra ;
Tu sòrtes quan sòrt eth calelh ;
Era non cerca qu’eth soulelh ;
Tu que cercas era neit sombra.
Arrés, arrés, audèth estrange
Dab arenòla no’t confond :
Qu’as neras alas de demon :
Era n’a bèros alas d’ange.