Quan lo sorelh per l’arribèra
Hè tot aimable e tot beròi,
Quin resplandeish e quin ei bèra
Deu men país la tèrra on sòi.
E lo men còr non pòt deu mendre
Que d’aimar tot ençò de tòn
Lo cèu de Pau qu’ei doç e tendre,
Qu’ei doç e tendre com un poton.
Que t’aimi tant ò tèrra mair,
E quin jamei non t’aimarí ?
Sus lo tòn sen Diu que semia
Las genças flors deu son jardin.
A la cançon qui hèn los gaves
Que’s jumparan soneis urós,
Tèrra engalina au mens que sabes
Guardar tostemps tons aimadors.
Quin son beròias las montanhas
Devath l’òr blond de mil arrais,
Quan sus lo verd de la platanhas
Quilhan l’orgulh deus lors palais.
No’m hè pas paur l’òra darrèra
Puishque totun partir que cau,
Si d’acerà poish véder enqüèra
Lo blu miralh deu cèu de Pau.