(C. Despourrins)
Un joen pastor quitava
Son país e sas amors,
E com aquò cantava
Sas penas e dolors :
« Adiu simpla cabana
Qui’m vis au capceron !
Que me’n vòi tà la plana
Dinc a l’auta sason.
Adiu donc ma bergèra,
Bergèra, ma gaujor !
Que quiti la heuguèra
On nos hasèm l’amor.
Lo suenh de mas aulhetas
M’apèra tà Bordèu.
Adiu mas amoretas,
Jo tornarèi bèthlèu.
Rossinhòu qui gorguejas
Près d’aqueth arrivet,
Qui tostemps amorejas
Hens aqueste bosquet,
Temuenh de ma tendressa,
Tu qui veds lo men guei,
Vira que ma mestressa
No’m tradesca jamei.
Que t’estàs dab Anneta,
Pigon, b’ès donc urós !
Près de l’amistoseta
Guardaràs los motons.
E jo, sus l’arribèra,
Ailàs ! Be vòi languir !
E luenh de ma bergèra,
De dolor vòi morir.
Atau fení sa canta
Lo malurós pastor.
De sa plenta tocanta
Lo mond be s’esmavó !
Que quità lo vilatge
En regretant Annon,
Mès ailàs, la volatja
Cambià bèthlèu d’amor ! »