Despourrins 1698 – 1759)
Répic :
De la plus charmanta anesqueta,
Pastors, ça-vietz me consolar.
Tantòst pitnava sus l’erbeta,
Ara non l’èi au cujalar.
Quauque herum sauvatge
Vié de la m’enlhevar
O dilhèu la volatja
Hè tà se’m hèr cercar.
Jo la’m gardavi sus la prada
Pendent la seson de las flors.
Jo la’m hasí la plus vesiada,
Jo la’m minjavi de potons.
Careça non n’i-a nada
Que n’avosse au corrau,
E com la plus aimada
A punhats qu’avè sau.
Deu bèth tropèth de mas anescas,
Aquera be n’èra la flor.
Los qui vedèn sas lans tan frescas
Cridavan : « Ò l’urós pastor ! »
Ara be l’èi perguda,
Bèth mau me’n saberà !
Si lèu non m’ei renduda
Jo’m morirèi doman !
Anatz, motons, a l’aventura
Quitatz l’infortunat pastor ;
Lo cèu ce doe mielha pastura
Tietz lo salièr, tietz lo baston,
Pastors de la ribèra,
Per aceths prats en-vath,
Si’m vedévetz l’anhèra,
Que la’m mietz au cledat.