(C. Despourrins)
Deus trèits d’ua bruneta
Mon còr s’ei alebat.
Sons uelhs e sa boqueta
Tots mons sens an charmat.
Sa gòrja clarejanta
Resplendeish com lo so,
Sa talha trionfanta
Que’m hè morir d’amor.
Despuish que jo t’èi vista
Jo’n sòi tot interdit.
En tu, bèra Calista,
Son mon còr, mon esprit.
En tu be son pausadas
Mas riquessas, mons bens !
En tu be son fixadas
Mas jòias, mons plasers !
Ni las ròsas musquetas
Ni la flor deu bruishon
N’an pas de tas popetas
L’esclat ni la blancor.
Urosa la maneta
Qui un dia aurà l’aunor
De tirar l’esplingueta
Qui las tien en preson.
Atau com las floretas
Possan au mes d’abriu
Las graças gentilhetas
Que’t seguen dab un hiu.
Brilhanta com l’auròra,
Bèra com lo lugran,
Mei charmanta que Flòra,
Qui’t poiré resistar ?
Si tu n’èras estada
Dessús lo mont Idà,
Quan la poma daurada
L’aut’ còp s’i disputà,
Per chic que’t hosse espiada
Lo gentilhet pastor,
Que la t’auré balhada
Shens har nada favor.