Lo viatge deu paisan

Au pèr de nosta montanha, un paisan s’ahoelhè
Tot en laurar sa campanhe, tau monde que saunelhè.
Lhevat lo maitin de d’ores, tirant lèit tau rhomatge
Despuch vint ans tribalhave shens hàr u gran tapatge.

E lo paisan darrèr lo boeu qui tira
Cochat sur la charrua, au cap deth soc que vira
Tot en pensar « B’ei trista la mia vita »
Que deu estar plaser a dus de tribalhar.

Un sé que’s decidè, partir que calè,
« Companhe, disè lo praube òmi, e tribalh que trobarèi
A pèr sus camins que parteishi, urós lhèu que serèi,
Aus vesins qu’at cau díser, cambiar que saberèi. »

E lo paisan qu’ei baishat au vilatge
Tà díser a sons amics : « Que vòi hàr lo gran viatge,
Qu’èi tot venut, jo qu’èi fenit de’m plànher,
Lo país que’s moreish, adiu nosta montanha ».

Totun qu’arribè tà la vila, obrèr que badó,
Que trobè ua hemna, au bonur que cregó,
Mès u sèr en la maison arrè meï no trovè
Nad sos, nada henne, au païs que tournè.

Quan lo paisan arribè au país
Lo monde que l’espiave tostemps com un amic,
En tribalhan, a soubre de coratge,
Au pèr de la montanha que hèn un maridatge.

Fermer