(F. Aussibal)
De las suas careças, l’amor aquera neit,
Avè de ta joenessa, autant plan tot gostat,
Mès, sola, que’t deishè, ardent’e ahuegada,
Quan l’auba, de sus plors, sus ton còs e cajó.
Partida tà cercar lo tué bonur perdut,
Dens lo bòsc que t’escapas, d’ua corruda a hum,
Puish, lassa d’avançar, au mesprètz deu dangèr,
En las mes hautas ièrbas, que te deishès anar.
Arrepic :
Pirèna, doça Pirèna,
Petita dròlla morta d’amor,
Sus ton còs, de dia en dia,
Que bastirèi un tombèu,
Lo mes gran, lo mes bèu,
Que l’aperarèi
Pireneas.
La lua qu’avè jà acaçat las estelas
Quan ton còs alevat, caperat de sa pelha,
En limita deu bòsc en tèrra estò pausat
E de bèstias saubatjas estò plan protetjat.
D’enòrmes blòcs de pèiras apielats sus ton còr
Hasón entre duas mars de sublimas montanhas
E lo vent e la ploja e la nèu e las hlors
Ornèren lo tombèu d’un magnific panhet.
Tostemps viva, totun, hueitiv’e invisibla,
Bohas a tons aulhèrs estas neras legendas
Hèitas de dius, de hadas, d’engènis e de diables,
Que se condan lo ser, a la lutz de las halhas.