(Xavièr Navarròt, Renat Ladousse)
Adishatz donc clochèrs de la valea
D'Acós, de Lees, d'Atàs, Ossa, Bedós
Longs puplièrs, silenciosa alea,
Gave inconstant tan terrible e tan doç.
Ecò plentiu deu turon solitari,
Sol confident de mas tendras langors,
Bosquet, adiu !... que't caras, com me cari...
Adiugas donc, bruneta mas amors !
Adiu sustot boca qui'm desespèra,
Clòt au menton, nidet qui m'enflamà,
Sorcits arcats, negra e longa perpèra,
Que sèi jo, mès ...Diu que la vau nomar !
L'esclat d'un nom, ni l'aur de la parura
Non sèrven pas d'ajuda a tant d'atrèits,
D'on la splendor tresaur de la natura-
De tos uelhons esguinsa a mila trèits.
I de qu'èm sèrv qu'Ipocrata m'apère
Quan deu men mau l'estròs no'm deu guarir ;
Non herà pas que lo còr non se'm quere
I luenh de tu que'm calerà morir !
Diu gaimanton no'm hes la camaliga,
Leisha'm partir, huéger sens aletar...
Que dic, praubet ! L'amna que se'm desliga,
Dauna abadessa, ah ! Vienetz m'aurostar !