-F. Aussibal d'après lo conde traditionau de Bigorra ˜Les Fées", L. Gauthier-
A l'escurada, lo hred devara
E las brumas virolejan,
Au luenh sus l'aiga, doças e blancas,
Las hadas que s'arremudan.
Dus aulhèrs dens l'erba sonejavan d'eras
E, d'un cop, las vejen, vestidas de l'auba,
Lo pèu daurat dens la nèit.
Vengatz, vengatz, aulhèrs, volem esposar-ve,
Liberatz nos viste de las aigas deu lac
Qui nos gardan en preson.
Que'vs balharam granas riquessas
E tanben los mes beròis mainats,
Vengatz donc, doman, en aquera prada,
Mès avisatz de ne minjar arren.
Puish los dus amics se'n tornan tau lhèit
Mès ne poden clucar de la nèit,
Totun quan tornè la rosada fresca
Qu'èran arribats au cap deu prat.
Las bèras gojatas qui los esperavan,
Lo mes hardit se'n va de cap a la sua
Que s'esvaneish dens lo lac.
Que's tròba esbadat, qu'ei vertat qu'en camin
Se copè dab las dents quauques granas de blat
Tà véder s'èra madur.
Lo còr de son amic pataqueja,
L'auta hada ditz : aulhèr, pensa
Que vòli deviéner la tua hemna
Mès jamès hòla ne m'aperaràs.
Après dètz ans de bonur, la dauna
Senteish la bohada e hè segar
Lo blat, mès trop lèu per l'òmi qui torna :
Hemna qu'ès hòla e que m'as rueinat.
Tan lèu la hada tornè dens l'aiga.
Tot qu'estó, au matin, grelat.
L'aulhèr sabèva ara que la sua hada
Vederé sonque sus mainats.