Beròia, berogina,
Vos qui aimatz los pastors,
Vos qui aimatz tots los autes,
Si m’aimaretz a jo ?
Jo qu’aimi tots los autes,
Tanben que’us aimarèi ;
Tots los qui a jo m’agradan
Be’us acontentarèi.
Beròja, berogina,
Si’m haretz a jo atau ?
Vos cromparí raubetas
I beròis devantaus.
Galant, jo no’vs coneishi,
Ni que non sèi d’on ètz ;
Guardatz-ve las raubetas
Tà las qui coneishetz.
Dens vòste còr, beròja,
Tant de frinèstas j’a,
Totas que’n son barradas,
Que jo ne-i podi entrar.
Galant, b’ètz gran parlaire,
Plaser èi de v’escotar :
Semblatz parent de l’aire
Qui pertot vòu entrar.
Quan la mar seré encra,
La tèrra tot papèr,
N’i auré pas tà ‘scríver
Lo regrèt que jo èi.
De luenh jo sòi vienguda,
Tornar que me’n vòi jo
Dab las mias camaradas
Viengudas son dab jo.
Au cèu n’a tant d’estelas,
Au bòi autant de flors,
Com èi versat de larmas,
La mia bèra, per vos !
La nèu de la montanha,
Non n’ei tant blanca, non,
Com las blancas popetas
De ma chèra m’amor. »