A la prima tostemps, lo men còr pataqueja,
Quan floreish lo bròc blanc, que soi embriagat,
Trop beròia tà jo n’ei pas jamei gausat
Envitar sons quinze ans darrèr la bòrda vielha.
E saurès,tu, lo vent,
Si passa lo cap au finestron,
A l’entorn deu son còr anar sonar l’aubada,
E saurès,tu, lo vent,
Tu qui cantas tan beròi l’amor
Cridar lo men secret per totas las contradas.
Aquiu despuish mila ans que i ei doça l’erbeta
Un pomèr que l’escòn sonque taus amoròs,
Que ns’i serem cochats shens deranjar las flors,
E dilhèu desvelhats peus arrais de l’aubeta.
Qu’ei tant marchat solet per devath l’estellada,
Lo huec dehens lo còs, d’aver tròp saunejat,
Son imatge que l’ei tostemps au hons deu cap,
Que luseish com un sor qui a trobat la matiada.