Lo secret de la mia cabana

(François Aussibal, Jean-Pierre Moreau)

Jo sèi ua cabana de qui a un bèth secret,
E s'trob' ena montanha en un endret discrèt,
Que hasò gòi de tira a dus joens amoros,
De qui cercan un lòc entà se díser dens los uelhs
Com la vit' ei un rèb'e com lo monde ei merveilhòs.

Arrepic
Que has gòi de tira a dus joens amorós,
Qui la tornèn plan bèra en tot estar gaujós,
La cuberta de pèiras s'empleè de gazon
E las doças perpèras deus nostes gojatòts
A plasèr s'abaishèren en un plan béròi poton.
La cuberta de pèiras s'empleè de gazon
E un lhèit de hèugèras a paupas s'apitó
Sus los rondilhs de hau e arrams de sapins
Qui escotaran neishèr en aqueste estujòu
L'aléna corta e doça deus nostes petits coquins.

Sus los rondilhs de hau e arrams de sapins,
Que s'disèran ça'm par un drin de lué destin
Dens la calor deu larèr de quin auran tirat
Quauques esclats de pin qui, a neit, poderan balhar
Ompres sus las parets e ua sentor d'arrosiat.

Dens la calor deu larèr un béròi hum neishó
Disó a la natura la beutat deus potons,
En sapins botèn brancas, en plantas bèras flors
Los auseros hestegèn de loa polida canta
L'amor de la cabana e deus dus petits lurons.

Fermer