(G. Abadie, E. Duplan.)
Arrepic :
Qu’arriban eras irongletas
Tots ans entara Sent Jusèp
Quan floreishen eras vriuletas
Vengatz viste beròis ausèths.
Eth cèu de Bigòrra v’apèra
Tan clar, tan blu, tan pur,
Vengatz beròias messatgèras,
Portatz-nos un sarròt de bonur.
Assietat davant era pòrta
Que guerdi a de capsús
Autan lonh qu’eth uelh e pòrta
Se las vegi ena lutz.
D’aqueth maitin de primtemps
Que sonegi ath gran viatge
Qui hèn desempuish tostemps
Tà retrobar eth vilatge
On, eras e jo, em vajuts.
Detràs un saumèr de bòrda
Dab hanca qu’an bastit eth niau,
Ua coada qu’i va lèu sòrter,
Mon Diu, gardatz-las de mau.
Quan cageràn eras castanhas
Sus eths hius que s’amassaràn
Tà traversar era montanha.
Quantas e i arribaràn
A retrobar eths païs cauts ?
Com eras que vlerí partir,
Mès non n’èi pas eth coratge,
Tan lonh qu’èi paur de’m morir
Shens revéger eth mié vilatge.
Près de tu que’m voi demorar,
Ò ma beròia pastoreta,
En noste païs bigordan
A aténder eras irongletas
Quan torneràn deth gran viatge.